LI BAI, VRAAG EN ANTWOORD IN DE BERGEN (727)
Vraag waarom ik in de groene bergen verblijf
en ik lach maar antwoord niets – mijn hart is sereen.
De perzikbloesems drijven weg op het water,
dit is een andere wereld, ver van mensen.
De een zweert bij een borrelend en bruisend leven, de ander streeft naar verstilling en sereniteit – het zijn twee uitersten die we over de hele wereld en in alle tijden terugvinden. In de Chinese literatuur en kunst heeft de tweede door de geschiedenis heen altijd sterk tot de verbeelding gesproken. Sinds de Tangdynastie (618-906) wordt daarbij regelmatig terug verwezen naar het beroemde gedicht “Verslag van de perzikbloesembron” van Tao Qian (ook wel Tao Yuanming, 365-427), dat anderen keer op keer tot voorbeeld heeft gediend. In dat gedicht zet Tao Qian een paradijselijk leven uiteen, in een mengeling van de boeddhistische en taoïstische filosofieën. Deze lofzang op een geïdealiseerd landleven – vredig, teruggetrokken – zoekt zingeving voor de mens vooral in enerzijds rust, kalmte, tevredenheid en innerlijke vrede en anderzijds in saamhoringheid met gelijkgestemden en zielsverwanten. Al komen er veel natuurelementen in Tao Qians poëzie voor, toch draait die uiteindelijk niet om de natuur als zodanig, maar om het idee van handelen in overeenstemming met je persoonlijke aard en neigingen – het taoïstische ideaal van vasthouden aan eenvoud en aan wat ziran is, dat wil zeggen wat iemand eigen is en wat vanzelf opkomt. Zo werd Tao Qians poëzie een voorbeeld voor het volgen van je ‘natuurlijke’ levensweg. Ook bovenstaand gedicht uit 727 van Li Bai (701-762), in het Westen bekend door zijn reputatie van “bohémien”, sluit daarbij aan.
Ook nu grijpen schrijvers en kunstenaars nog altijd terug op Tao Qians “Verslag van de perzikbloesembron”, zoals bijvoorbeeld de Taiwanese dichter-schilder Luo Qing met onderstaand vierluik.
Meer over het “Verslag van de perzikbloesembron” in een volgende post!
