Terwijl we nog volop in de covid-19 epidemie zitten, een gedicht over de Sars-uitbraak in China in 2002-2003. Geheel In lijn met de traditie van het land, waarin literatuur en maatschappij nauw met elkaar verbonden zijn, getuigen Chinese dichters vaak van de wereld om hen heen. De poëzie, die traditioneel als het hoogste literaire genre werd beschouwd, vormde altijd de neerslag van een concrete ervaring.
Ter vergelijking: wereldwijd kregen ongeveer 8000 mensen sars, waarvan er 774 overleden. Dat lijkt weinig vergeleken met de huidige getallen voor Covid-19, maar sars was veel dodelijker dan covid-19. De zorgen waren veelal dezelfde als nu, zoals dit gedicht van Jidi Majia laat zien.
VERGEET NIET
In China is dit
een tijd van rennen
een tijd van keuzes maken
een tijd waarin onze diepste deugden oplichten
een tijd waarin angst en onthaasten elkaar ineens treffen
een tijd waarin verstilde woorden worden hervonden
een tijd waarin liefde door wachten wordt bewezen
een tijd waarin gewone mensen de wereld in beweging brengen
een tijd waarin leiders en burgers delen in rampspoed
een tijd waarin een glimlach wanhoop kan oproepen
een tijd waarin helden om wonderen roepen
een tijd waarin waarheid en leugen wedijveren
een tijd waarin de laaghartigen zich nergens kunnen verbergen
een tijd waarin de mensheid in een monoloog zichzelf in de ziel kijkt
een tijd waarin dromen in actie worden omgezet
een tijd waarin ogen de bron van de tranen raken
een tijd waarin het donker licht voorspelt
een tijd van beslissende gevechten op leven en dood
dus vergeet niet:
in China
staat deze tijd in hart en ziel gegrift